Ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης έχει ένα πολύ ενδιαφέρον και εύχρηστο site στατιστικών. Αν το χρησιμοποιήσουμε για να ελέγξουμε τα δεδομένα του κόστους και της παραγωγικότητας του εργατικού δυναμικού για το σύνολο των οικονομιών Γερμανίας και Ελλάδας θα ανακαλύψουμε έναν απο τους βασικούς λόγους της τρέχουσας οικονομικής κρίσης:
| 2000 | 2009 | Αύξηση % | |
| Labour Wages | |||
| Germany | 93,1 | 107,8 | 15,79 |
| Greece | 73,6 | 123,3 | 67,53 |
| Labour Productivity | |||
| Germany | 92,7 | 101,6 | 9,6 |
| Greece | 85,2 | 105 | 23,24 |
| Unit Labour Cost | |||
| Germany | 100,4 | 106,1 | 5,68 |
| Greece | 86,4 | 117,4 | 35,88 |
Όπως μπορούμε να δούμε η αύξηση του συνολικού κόστους εργασίας ανά μονάδας προϊόντος (Unit Labour Cost) στην Ελλάδα ήταν 35% μεταξύ 2000 και 2009 ενώ στη Γερμανία μόνο 6%. Ουσιαστικά δηλαδή η Γερμανία κράτησε σταθερό το κόστος παραγωγής της ενώ η Ελλάδα το αύξανε κατά 3% το χρόνο χάνοντας ανταγωνιστικότητα σε σχέση με τους εταίρους της, ιδιαίτερα στην ‘αντι-πληθωριστική’ Ευρωζώνη. Αυτό συνέβη παρότι η αύξηση της παραγωγικότητας των εργαζομένων της ήταν ιδιαιτέρως εντυπωσιακή, συγκρινόμενη μόνο με τα επίπεδα των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης. Ο λόγος ήταν η σημαντική αύξηση των μισθών η οποία απορρόφησε την αύξηση της παραγωγικότητας και διαμόρφωσε ένα περιβάλλον αυξημένου πληθωρισμού και κόστους εργασίας, ιδιαίτερα σε συνδυασμό με την διψήφια πιστωτική επέκταση των χρόνων μετά την ένταξη στο ευρώ.
Πλέον η χώρα θα πρέπει να περάσει απο μία θεραπεία ‘σόκ’ με γρήγορη μείωση του κόστους εργασίας (δυστυχώς με μείωση μισθών) προκειμένου να ανακτήσει τη χαμένη της ανταγωνιστικότητα. Στόχος θα πρέπει να είναι η θεραπεία αυτή να συνοδευτεί απο δημοσιονομική εξυγίανση, διατήρηση του κοινωνικού κράτους και όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αύξηση της παραγωγικότητας προκειμένου τα αποτελέσματα να είναι άμεσα και ισχυρά.
ΥΓ: Αυτό το οποίο δεν είναι προφανές απο τα στοιχεία είναι σε τί ποσοστό η αύξηση του μισθολογικού κόστους προήλθε απο αύξηση των ίδιων των μισθών και ποιό ήταν το ποσοστό του έμμεσου μισθολογικού κόστους (υποχρεωτικές εισφορές εργαζομένων κτλ).
Economy View 
7 Σχόλια
Comments feed for this article
14 Δεκεμβρίου, 2010 στις 20:35
Γιάννης
Ενδιαφέρουσα η ανάλυση όντως! Αυτό που εγώ δεν καταλαβαίνω είναι πως ήταν τόσο μεγάλη η αύξηση του unit labor cost. Ήταν πια τόσο μεγάλη η αύξηση των μισθών στην Ελλάδα τα 00s; Δε νομίζω… Ένα τρόπο μέτρησης του unit labor cost που βρήκε γκουκλάροντας τον όρο ήταν ULCs can be calculated as the ratio of labour compensation to real GDP. Αν είναι αυτός ο τρόπος που μετράει κι ο ΟΟΣΑ το unit labor cost, τότε νομίζω πως το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι ότι οι μισθοί ανέβηκαν, αλλά ότι μεγάλωσε πάρα πολύ το νούμερο των εργαζομένων που δεν προσφέρουν στο GDP, κι απλώς παίρνουν rents ή των προνομιούχων κλειστών επαγγελμάτων που αυξάνουν το κόστος εργασίας.. Νομίζω ότι αυτό είναι το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Αυτοί που πραγματικά εργάζονται, εργάζονται όσο 2 Γερμανοί και πληρώνονται όσο ένας Πολωνός…
14 Δεκεμβρίου, 2010 στις 21:35
kkalev
Το labour compensation είναι οι μισθοί των ‘εργατών’, όχι ενοίκια κτλ. Νομίζω πάντως ότι οι μισθοί τη δεκαετία του ’00 είχαν αυξηθεί σημαντικά (συμπεριλαμβανομένου του πληθωρισμού). Ούτως ή άλλως η λογική που προτείνεται πλέον είναι η αύξηση των μισθών να ακολουθεί την παραγωγικότητα και όχι το κόστος ζωής.
Αυτό που δε γνωρίζω είναι αν η σημαντική αύξηση ήταν στους μικτούς μισθούς ή αν υπήρξε και επιπλέον αύξηση στις εισφορές.
3 Φεβρουαρίου, 2011 στις 16:48
ΤΤ
Τα νούμερα στις δύο πρώτες στήλες τι είναι; Ποια είναι η μονάδα μέτρησης εννοώ
3 Φεβρουαρίου, 2011 στις 17:06
kkalev
Index με βάση το έτος 2005 (η τιμή στο έτος 2005 λαμβάνει την τιμή 100 και τα υπόλοιπα έτη συγκρίνονται με αυτό).
16 Μαρτίου, 2011 στις 19:48
Μελέτη Ανθρώπινου Δυναμικού δημοσίου τομέα « Economy View
[…] ακαθάριστων αποδοχών στην Ελλάδα (βλέπε προηγούμενο άρθρο) και καταλήγει στο σαφές συμπέρασμα ότι παρότι η […]
21 Μαΐου, 2011 στις 16:11
Αρχέλαος
Δεν αποτελεί λύση η μείωση των μισθών και μάλιστα στον ιδιωτικό τομέα.
21 Μαΐου, 2011 στις 16:56
kkalev
Αν δε συνοδευτεί απο ενίσχυση ρευστότητας για επενδύσεις (μέσω επέκτασης του ΕΣΠΑ, πόρων της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων) και ισχυρή προστασία των εργαζομένων και ανέργων θα συμφωνήσω πλήρως ότι μείωση μισθών θα έχει απλώς ως αποτέλεσμα αποπληθωρισμό και ύφεση.
Δυστυχώς η τρέχουσα πολιτική προκρίνει τη συνεχή περικοπή του ΠΔΕ, εισοδηματικά κριτήρια στην κοινωνική προστασία (επιδόματα ανεργίας κτλ) και παροχή ρευστότητας απο τις Ευρωπαϊκές χώρες μόνο με την μορφή δανεισμού και συνδεδεμένης με δημοσιονομική προσαρμογή. Σε αυτά τα πλαίσια το τελικό αποτέλεσμα είναι δεδομένο με μείωση της συνολικής παραγωγής.