Στο άρθρο αυτό αναλύεται ο τρόπος με τον οποίο το US Treasury μπορεί να ξεπεράσει το (εντελώς άχρηστο) όριο χρέους για την ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ. Η κεντρική λογική είναι η δημιουργία ενός jumbo coin (νόμισμα με face value 1 trillion $) απο το US Treasury (στις ΗΠΑ η Fed είναι υπέυθυνη για την έκδοση των χαρτονομισμάτων ενώ το Treasury για τα νομίσματα) και η κατάθεση του στη Fed. Η Fed αναγκαστικά θα πιστώσει το αντίστοιχο ποσό στο λογαριασμό του Treasury και τα χρήματα αυτά μπορούν στη συνέχεια να χρησιμοποιηθούν για την αγορά αντίστοιχου ποσού ομολόγων και την απόσυρση τους. Κατ’ αυτόν τον τρόπο το ‘χρέος’ της ομοσπονδιακής κυβέρνησης θα μειωθεί κατά το ποσό αυτό και θα γίνει επιτέλους σαφές ότι βρισκόμαστε στην εποχή των fiat currencies και όχι του χρυσού. Ιδέες όπως το όριο χρέους είναι απλώς αντιπαραγωγικές χωρίς να προσφέρουν τίποτα πραγματικό.
About Me
E-mail:kkalev AT gmail DOT com
More about me...
Kατηγορίες
- bank of greece (20)
- CDS (1)
- central banking (70)
- china (4)
- construction (2)
- defence (6)
- ECB Weekly (15)
- electricity (9)
- english (232)
- EV Hybrid (1)
- external balances (22)
- gold (2)
- Greek Crisis Macro (48)
- imf (11)
- inequality (2)
- inflation (10)
- italy (13)
- πιστωτική επέκταση (10)
- συντάξεις (3)
- φοροδιαφυγή (3)
- απασχόληση (1)
- ακίνητα (2)
- εξωτερικό έλλειμμα (10)
- ομόλογα (19)
- japan (2)
- LTRO (8)
- macro (120)
- main posts (86)
- modern monetary theory (8)
- money market (18)
- peak oil (17)
- PSI (10)
- SNB (11)
- spain (39)
- trading (6)
- Uncategorized (56)
2 Σχόλια
Comments feed for this article
18 Ιουλίου, 2011 στις 14:35
Perastikos
Είναι αληθές πως μια χώρα δεν λειτουργεί όπως ένα νοικοκυριό ή μια επιχείρηση καθώς τα τελευταία έχουν εισοδηματικούς περιορισμούς ενώ το κράτος έχει το μονοπώλιο εκδόσεως χρήματος.
Ωστόσο η συνεχής διόγκωση του δημοσίου χρέους δεν δύναται να επιφέρει σημαντικές επιπλοκές;
18 Ιουλίου, 2011 στις 14:50
kkalev
Η αύξηση του δημόσιου χρέους ισοδυναμεί με αύξηση της καθαρής αποταμίευσης του ιδιωτικού τομέα. Όσο ο ιδιωτικός τομέας επιθυμεί να αυξάνει την αποταμίευση του, θα πρέπει και το δημόσιο να προσφέρει αντίστοιχη ρευστότητα στην οικονομία. Η σχέση θα αντιστραφεί όταν αυξηθούν οι επενδύσεις και η κατανάλωση (πάντα σε βάρος της αποταμίευσης).
Η μόνη επιπλοκή που θεωρώ ότι υπάρχει είναι ο τόκος που εισπράττει το τραπεζικό σύστημα ενώ ταυτόχρονα είμαστε σε liquidity trap (σχεδόν μηδενική ζήτηση για δάνεια). Σε αυτή την περίπτωση ο τόκος θα αυξάνει τα κεφάλαια των τραπεζών αλλά δε θα συνεπάγεται ούτε αυξημένη κατανάλωση, ούτε αύξηση δανείων.
Η πλέον ‘hardcode’ πρόταση της MMT είναι για σχεδόν μηδενικά μακροπρόθεσμα επιτόκια απο την κεντρική τράπεζα και στο δημόσιο χρέος με την πληθωριστική πολιτική να εκτελείται απο τη δημοσιονομική πολιτική σε συνδυασμό με Job Guarantee. Το βασικό πρόβλημα που βρίσκω σε αυτή τη λογική είναι η πιθανότητα εκμετάλευσης του χαμηλού κόστους χρήματος για speculation σε αγορές εμπορευμάτων/ακινήτων/assets.