Μία ενδιαφέρουσα χρήση της MMT είναι στην ανάλυση του Quantitative easing 2 της Fed. Η κίνηση προέβλεπε την αγορά απο την Fed 600 δις $ κρατικών ομολόγων με αντίστοιχη αύξηση της προσφοράς χρήματος. Η τυπική κλασσική θεωρία θα προέβλεπε αύξηση του πληθωρισμού λόγω αύξησης της ποσότητας χρήματος και μάλιστα με χρήση του πολλαπλασιαστή (10:1) μέσω της αύξησης των δανείων στον ιδιωτικό τομέα. Η πραγματικότητα βέβαια ήταν διαφορετική με το πρόγραμμα ουσιαστικά να μην έχει κάποια ιδιαίτερη επίδραση στην κυκλοφορία χρήματος, στην οικονομική ανάπτυξη ή τις αποδόσεις των ομολόγων. Οι λόγοι:
- Όπως δείξαμε οι τράπεζες δεν είναι ποτέ reserve constrained. Ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες όπου το federal funds rate είναι πολύ κοντά στο μηδέν το κόστος απόκτησης reserves για την παροχή δανείων στην οικονομία είναι ουσιαστικά μηδέν, ιδιαίτερα αν λάβει κάποιος υπόψη του το γεγονός ότι πλέον η Fed πληρώνει τόκο στα excess reserves των τραπεζών. Το πρόβλημα είναι ότι οι τράπεζες δε βρίσκουν πελάτες (τόσο απο πλευράς ζήτησης όσο και απο πλευράς ρίσκου) στους οποίους να δώσουν νέα δάνεια, όχι ότι δεν μπορούν να αποκτήσουν reserves.
- Με την εξαίρεση τυχόν αγορών απευθείας απο ιδιώτες κατόχους ομολόγων η αγορά των ομολόγων είναι απλώς ένα asset swap για τις τράπεζες. Ανταλλάσουν ένα εξαιρετικά liquid asset (ομόλογο) με reserves. Δεν αυξάνεται με οποιοδήποτε τρόπο η περιουσία τους, αντιθέτως χάνουν μία ροή εισοδήματος καθώς ο τόκος στα reserves είναι χαμηλότερος απο τα κουπόνια που πληρώνουν τα ομόλογα. Η μόνη θετική ροή μπορεί να προέλθει απο τη διαφορά της τιμής στην οποία απέκτησαν το ομόλογο και την τιμή στην οποία το πωλούν στη Fed. Ακόμα και οι αγορές απο τους ιδιώτες ομολογιούχους δεν αλλάζουν ιδιαίτερα την κατάσταση. Η αγορά των ομολόγων είναι εξαιρετικά liquid με πολύ μεγάλες συναλλαγές ημερησίως. Οι ομολογιούχοι θα είχαν κάθε δυνατότητα να πωλήσουν το ομόλογο ούτως ή άλλως επομένως δεν πραγματοποιούνται συναλλαγές που δε θα συνέβαιναν αν και η ποσότητα χρήματος αυξάνεται (αντί να γίνεται ένα asset swap μεταξύ δύο ιδιωτών η Fed προσφέρει νέο χρήμα στην αγορά). Η αύξηση αυτή σε συνδυασμό με το πολύ χαμηλό κόστος χρήματος (λόγω μηδενικών επιτοκίων) πιθανότατα αύξησαν την κερδοσκοπία στα εμπορεύματα/ενέργεια με συνέπεια αύξηση στις τιμές αγαθών όπως το πετρέλαιο.
- Ο τρόπος με τον οποίο λειτούργησε η Fed ήταν λάθος. Συνήθως η κεντρική τράπεζα βάζει ώς στόχο συγκεκριμένη τιμή και όχι ποσότητα. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στο federal funds rate όπου η Fed θέτει το κεντρικό επιτόκιο και προσφέρει/αφαιρεί όλες τις αναγκαίες ποσότητες ώστε να το επιτύχει. Quantity floats -> Price stable. Αντιθέτως, στην περίπτωση του QE2 αντί να θέσει ένα συγκεκριμένο στόχο σε ότι αφορά την απόδοσητων ομολόγων, η Fed έθεσε απλώς ένα στόχο ποσότητας σε μία αγορά οπου ούτως ή άλλως πραγματοποιείται ένας πολύ μεγάλος όγκος συναλλαγών καθημερινά με συνέπεια το πραγματικό αποτέλεσμα στο yield curve των ομολόγων να είναι μηδαμινό.
3 Σχόλια
Comments feed for this article
25 Ιουλίου, 2011 στις 02:15
Perastikos
Πάντως αυτη η θεωρία αν και ενδιαφέρουσα και έχουσα πραγματική βάση δεν φαίνεται να βρίσκει απήχηση ακόμα και σε οικονομολόγους οι οποίοι επίσης θεωρούν πως το χρέος και το έλλειμα δεν διέπονται απο την αντίληψη που πρεσβεύει π.χ. η ΕΚΤ.
Εξόσων είδα είναι λίγοι οι επιστήμονες που την υιοθετούν.
Mια επι μέρους γνώμη του Paul Krugman
http://krugman.blogs.nytimes.com/2011/03/25/deficits-and-the-printing-press-somewhat-wonkish/
25 Ιουλίου, 2011 στις 08:09
kkalev
Η ποσοτική χαλάρωση εκ μέρους της Fed αυξάνει το monetary base. Οι δείκτες κυκλοφορίας χρήματος όμως (Μ1/Μ2) δεν περιλαμβάνουν τα excess reserves, κάτι που κάνει σαφές ότι η αύξηση τους δεν επηρεάζει τα χρήματα που κατέχει ο ιδιωτικός τομέας. Ούτως ή άλλως όπως είπαμε οι τράπεζες θα δανείσουν ανεξάρτητα απο το ποσό των excess reserves που κατέχουν οπότε η αύξηση των δανείων θα γίνει χωρίς να επηρεάζεται απο το μέγεθος της ποσοτικής χαλάρωσης.
Επιπλέον καλό είναι να θυμηθούμε τη βασική εξίσωση του χρήματος MV=PY. Το V είναι ένα μέγεθος το οποίο αλλάζει συνέχεια, το Y είναι το προϊόν (το οποίο βρίσκεται χαμηλότερα απο την πλήρη απασχόληση) ενώ το Μ είναι το Μ1/Μ2 (δηλαδή επηρεάζεται απο τα δάνεια του ιδιωτικού τομέα και τα ελλείμματα του δημοσίου, όχι την ποσοτική χαλάρωση). Αν η οικονομία φτάσει κοντά στην πλήρη απασχόληση και έχουμε demand pull inflation το δημόσιο έλλειμμα θα μειωθεί (σε μεγάλο βαθμό ώς αποτέλεσμα των αυτόματων σταθεροποιητών) αφαιρώντας χρήμα απο την οικονομία και μειώνοντας τις πληθωριστικές πιέσεις.
18 Αυγούστου, 2011 στις 00:42
Perastikos
Mια ακόμα κριτική του Paul Krugman
http://krugman.blogs.nytimes.com/2011/08/15/mmt-again