Ο Steve Keen είναι απο τους λίγους οικονομολόγους ο οποίος δίνει ιδιαίτερη έμφαση στο επίπεδο του χρέους σε μία οικονομία (οι περισσότεροι οικονομολόγοι απλώς θεωρούν ότι ο ένας δανείζει τον άλλο μέσω των τραπεζών οπότε ‘for each debtor there is a creditor’) και ακόμα περισσότερο στον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται. Θεωρεί λοιπόν ότι στην πραγματικότητα (απο την μεριά των εισοδημάτων):

Aggregate Demand = GDP + Change in Debt

Έτσι μία μεγάλη αλλαγή στην πιστωτική επέκταση (θετική ή αρνητική) θα διαμορφώσει αντίστοιχες συνθήκες στην πραγματική οικονομία (ακόμα και αν αρχικά το επιπλέον χρέος χρησιμοποιηθεί για κερδοσκοπικούς ή εισαγωγικούς λόγους τελικά μεταβάλλει την πραγματική ζήτηση στην οικονομία). Μία εξέταση ακριβώς αυτού του παράγοντα κάνει κάτι παραπάνω απο σαφές πόσο ισχυρή ήταν η κρίση του 2008 στις ΗΠΑ (αλλά και πόσο μεγάλη ήταν η αρχική πιστωτική φούσκα που δημιουργήθηκε μετά το 2001):

Θεώρησα σκόπιμο να εξετάσω και την Ελληνική περίπτωση απο μία τέτοια σκοπιά. Έτσι λοιπόν προκύπτει το παρακάτω διάγραμμα. Περιλαμβάνει το ΑΕΠ της χώρας, την μεταβολή στο ιδιωτικό χρέος και την μεταβολή στο ιδιωτικό χρέος σύν την μεταβολή του χρέους της Γενικής κυβέρνησης. Το τελευταίο δεν είναι το δημόσιο χρέος αλλά άλλου τύπου χρέη της κεντρικής κυβέρνησης, των ΟΤΑ και των Οργανισμών Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας.

Όπως βλέπουμε λοιπόν, σταδιακά μέχρι το 2008 η μεταβολή του ιδιωτικού χρέους διογκώνονταν δημιουργώντας επιπλέον ζήτηση στην οικονομία ενώ το 2009 η ζήτηση αυτή κατάρρευσε. Μόνο ο δημόσιος δανεισμός (τόσο αυτός που περιλαμβάνεται στα στοιχεία της Χρηματοδότησης της ΤτΕ, όσο και οι εκδόσεις ομολόγων/χρέους) ήταν αυτός ο οποίος σταθεροποίησε την κατάσταση. Αν δεν είχε υπάρξει, ο μηδενισμός της ιδιωτικής ζήτησης για νέο χρέος θα είχε σίγουρα επιφέρει πολύ ισχυρές υφεσιακές πιέσεις στην οικονομία.