Στο OilDrum αναρτήθηκε πρόσφατα ένα ακόμα ενδιαφέρον άρθρο στο οποίο αναλύεται η σχέση της παγκόσμιας ανάπτυξης και της παραγωγής πετρελαίου, συνεχίζοντας ώς ένα βαθμό απο ένα προηγούμενο άρθρο οικονομολόγων του ΔΝΤ.
Στο άρθρο γίνονται κατ’ αρχήν ορισμένα regressions πάνω στη σχέση της οικονομικής ανάπτυξης και της κατανάλωσης πετρελαίου. Αυτό που προκύπτει είναι ότι συνολικά για το διάστημα 1971 – 2010, η παγκόσμια οικονομία μπορεί να επιτύχει εώς 2% ανάπτυξη (Change in Oil Consumption = -1.32 + 0.68 * Economic Growth Rate) χωρίς αύξηση της κατανάλωσης πετρελαίου, μέγεθος το οποίο δείχνει να μειώνεται στο 1,6% (Change in Oil Consumption = -0.85 + 0.53 * Economic Growth Rate) για το διάστημα 2001 – 2010. Με δεδομένη την παγκόσμια αύξηση πληθυσμού στο 1% και τη συνεχή βελτίωση της παραγωγικότητας, γίνεται σαφές ότι μόνο σε χώρες χωρίς αύξηση πληθυσμού είναι δυνατόν να επιτευχθεί οικονομική ανάπτυξη (χαμηλού μεγέθους) η οποία δεν απαιτεί επιπλέον κατανάλωση πετρελαίου.
Το ‘ταβάνι’ στην οικονομική ανάπτυξη γίνεται ακόμα πιο σαφές απο το παρακάτω γράφημα:
Ενώ παλαιότερα απαιτούνταν αύξηση της τιμής του πετρελαίου μόνο κατά 1$/βαρέλι προκειμένου να αυξηθεί η προσφορά κατά 1 εκ. βαρέλια την μέρα, πλέον αυτή η σχέση έχει αυξηθεί στα 12$/βαρέλι. Καθώς μάλιστα φαίνεται να υπάρχει αρνητική σχέση ανάμεσα στην οικονομική ανάπτυξη και τα έξοδα για αγορά πετρελαίου (όταν τα τελευταία ξεπερνούν ώς ποσοστό του ΑΕΠ το 4%) είμαστε πλέον σε μία κατάσταση όπου τυχόν υψηλή οικονομική ανάπτυξη αυξάνει τη ζήτηση για πετρέλαιο (μέσω της πρώτης σχέσης) η οποία για να ικανοποιηθεί απο πλευράς προσφοράς απαιτεί τέτοια αύξηση στις τιμές ώστε να τίθεται σε σοβαρό κίνδυνο η ανάπτυξη της οικονομίας (που προκάλεσε την αύξηση της ζήτησης πετρελαίου εξαρχής).
Μάλιστα, οικονομετρικός έλεγχος δείχνει ότι υπάρχει μία ισχυρά αρνητική σχέση ανάμεσα στην οικονομική ανάπτυξη και την τιμή του πετρελαίου (με το ύψος των επενδύσεων να είναι το μόνο άλλο μέγεθος το οποίο έχει σημαντική – τη βασικότερη – στατιστική επίδραση), με την τελευταία να επηρεάζει την ανάπτυξη κατά 0,09-0,1% για κάθε 1$ αύξησης της πραγματικής τιμής. Πιθανώς ορισμένες χώρες να επηρεαστούν λιγότερο (χώρες παραγωγής πετρελαίου ή οι ΗΠΑ λόγω συνδυασμού shale gas, πυρηνικών και αποθεμάτων άνθρακα) αλλά συνολικά φαίνεται ότι υπάρχει πλέον ισχυρός περιορισμός στην ικανότητα της παγκόσμιας οικονομίας να διατηρήσει την αναπτυξιακή δυναμική της, κάτι το οποίο, σε συνδυασμό με την κρίση χρέους στον αναπτυγμένο κόσμο, δημιουργεί ισχυρές καθοδικές τάσεις, ιδιαίτερα για τις χώρες του ΟΟΣΑ.
2 Σχόλια
Comments feed for this article
16 Μαρτίου, 2012 στις 10:39
Mindkaiser
Αν το συνδυάσεις με αυτά που λέει ο Putnam (σελ. 7, old vs young politics) για την ενεργοβόρα παραγωγική διαδικασία των αναπτυσσόμενων χωρών, μια στροφή της παγκόσμιας παραγωγής σε αυτές τις οικονομίες, μπορεί να έχει υφεσιακή προοπτική.
Click to access ED133-Market_Insights_Era_of_Dissonance.pdf
16 Μαρτίου, 2012 στις 13:20
kkalev
Εξαιρετικό το paper. Γενικώς οι αναπτυσσόμενες χώρες έχουν δώσει προτεραιότητα στην ανάπτυξη των βιομηχανικών εξαγωγών και των επενδύσεων (αντί για εσωτερική ζήτηση υπηρεσιών όπως στον αναπτυγμένο κόσμο) με συνέπεια υψηλή ενεργειακή ζήτηση.
Ιδιαίτερα στην Κίνα, η ανάπτυξη της ζήτησης έχει καλυφθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό απο την ανάπτυξη της αξιοποίησης του άνθρακα, η οποία πλέον έχει φτάσει στην κορύφωση της ([1] [2]) ενώ η παραγωγή πετρελαίου στη χώρα έχει πολύ μικρά περιθώρια ανάπτυξης και οι εναλλακτικές πηγές ενέργειας (πυρηνική, Υ/Η, ΑΠΕ) δεν μπορούν να καλύψουν μία αύξηση ζήτησης 10% το χρόνο.
Απο την άλλη βέβαια, ο πολλαπλασιαστής της επιπλέον ενέργειας στις χώρες αυτές είναι πολύ υψηλός καθώς η διαφορά στην παραγωγικότητα ανάμεσα στο ποδήλατο και το μηχανάκι είναι πολύ μεγαλύτερη απο την μετάβαση απο ένα οικογενειακό αυτοκίνητο σε ένα .. SUV 🙂
Θεωρώ ότι πολύ σύντομα θα δούμε ενεργειακά όρια στην ανάπτυξη της Κίνας και μία στόχευση στην ανάπτυξη της εσωτερικής ζήτησης και του κλάδου των υπηρεσιών. Άλλωστε τα περιθώρια επιπλέον ανάπτυξης με εξαγωγές είναι μικρά πλέον.