Σε προηγούμενο άρθρο είχα αναφερθεί στα δεδομένα τα οποία προέκυπταν από τον ισολογισμό της Τράπεζας της Ιταλίας και το γεγονός ότι αυτά ήταν αρκετά ανησυχητικά. Σήμερα η δημοπρασία των Ιταλικών εντόκων γραμματίων επιβεβαίωσε αυτούς τους φόβους. Συγκεκριμένα:
Έκδοση 3μηνων εντόκων
Ωρίμανση: 16/7/2012Προσφορά: 3 δισ.
Υποβλήθηκαν: 5,443 δισ.
Αποδεκτές: 3 δισ.
Κάλυψη: 1,81 (2,23)
Μέση απόδοση: 1,249% (0,492%)
Μέση τιμή: 99,685 (99,874)
Μέγιστη απόδοση: 1,310% (0,510%)
Διακανονισμός: 16/4/2012Έκδοση 12μηνων εντόκων
Ωρίμανση: 12/4/2013
Προσφορά: 8 δισ.
Υποβλήθηκαν: 12,217 δισ.
Αποδεκτές: 8 δισ.
Κάλυψη: 1,52 (1,38)
Μέση απόδοση: 2,840% (1,405%)
Μέση τιμή: 97,231 (98,599)
Μέγιστη απόδοση: 2,920% (1,439%)
Διακανονισμός: 16/4/2012
Το επιτόκιο της ΕΚΤ είναι 1% και τα 3M-euribor 0.76%, 12M-euribor 1.4% ενώ και τα euribor futures δείχνουν πολύ χαμηλά για το άμεσο διάστημα. Στην προηγούμενη δημοπρασία (13 Μαρτίου) τα euribor rates ήταν υψηλότερα των επιτοκίων των εντόκων γραμματίων, δηλαδή υπήρχε πλεονάζουσα προσφορά και πολύ χαμηλό ρίσκο (το ρίσκο του euribor είναι ουσιαστικά ΑΑ). Πλέον τα Ιταλικά έντοκα δεν είναι risk-free. Κάποιος μπορεί να δανειστεί με 0.76% για 3Μ και να αγοράσει τα τρίμηνα έντοκα με σημαντικό κέρδος στη λήξη. Η είσοδος ρίσκου ακόμα και στο τρίμηνο είναι πολύ ανησυχητική. Carry trade 50bp σε τόσο μικρό maturity δείχνει περιορισμένη ρευστότητα και πολύ χαμηλή εξωτερική ζήτηση.
4 Σχόλια
Comments feed for this article
Απρίλιος 11, 2012 στις 14:18
Χρήστος
μια παρατηρηση – ερωτση θελω να κανω
τα εντοκα ηταν συνολικου ποσού 11 δις €
συμφωνα με το capital την πεμπτη η ιταλια εχει και εκδοση ομολογου 5 δις €
ειχα την αισθηση οτι τα μεγαλα ποσα ζητουνται με τα ομολογα κι οχι τα εντοκα
εχει να κανει με το spread αυτο ή ετσι συνηθιζεται;
υ.γ. καθε φορα που βλεπω το spread του ιταλικου ομολογου να ανεβαινει θυμαμαι ενα χρηστη στο capital να γραφει:
«Δές τον Super Mario Μόντι…Σε τρεις μήνες έχει τσακίσει την χώρα στις μεταρρυθμίσεις , έχει πάει την Ιταλική δεκαετία απο 7% στο 5%…ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ,ΕΦΑΡΜΟΓΗ, RESPECT»
Απρίλιος 11, 2012 στις 14:47
kkalev
Γενικά η διαχείριση του χρέους είναι μία αρκετά περίπλοκη διαδικασία. Πολύ μεγάλο μέρος των εκδόσεων αφορά απλώς προηγούμενες λήξεις ενώ παράλληλα πρέπει να καλύπτονται οι ανάγκες χρηματοδότησης του δημοσίου.
Η Ιταλία πρέπει να εξυπηρετήσει δύο αντίθετους στόχους: Να εκμεταλλευτεί τα LTROs (το οποίο εκδόσεις με λήξη πριν τα LTRO) και να διατηρεί μία υψηλή μέση διάρκεια χρέους.
Δε γνωρίζω για ποιο λόγο η δημοπρασία ήταν τέτοιου μεγέθους.
Απρίλιος 12, 2012 στις 14:46
Nikolas
Κώστα Καλησπέρα
Φαίνεται οτι η Ιταλία αρχίζει να αντιμετωπίζει τους κινδύνους που απορέουν απο τον υψηλό δεικτη χρεους προς ΑΕΠ (ανω του 120%) σε αντίθεση
με την Ισπανία που για την ώρα ειναι πιο χαμηλά γύρω στο 70%.
Ειχα διαβάσει παλαιότερα μια ανάλυση οτι η κατάσταση της Ιταλίας δεν μπορεί να συγκριθεί με της Ελλάδας μολονότι εχουν και οι δυο υψηλό % χρέος καθότι το Ιταλικό χρεος ειναι κυριως εσωτερικό όπως
πχ της Ιαπωνίας δηλ συσσωρεύεται σε εγχώριους Ιταλικούς
επενδυτικούς οίκους η τράπεζες…Ομολογώ με μπέρδεψε..
Με αφορμή τις τελευταίες δημοσιεύσεις σου, μπορείς σε παρακαλώ να
εξηγήσεις σε τι ακριβώς συνίσταται αυτη η διαφορά και τι πλεονέκτημα
προσδίδει στην Ιταλία σε αντίθεση με μας? Σαν να μου ακούγεται οτι οι εγχώριοι επενδυτικοί οίκοι ειναι πιο ευκολα διατεθειμένοι να αποδεχθούν ανακύκλωση των ομολόγων τους σε βαθος χρόνου σε σχέση με τους διεθνείς….Αλλά με ποιό σκεπτικό ?
Πάντως αν αληθέυει οτι οι ανάγκες εξυπηρέτησης του Ιταλικού χρέους
ειναι για φέτος γύρω στα 400δις πρέπει να περιμένουμε νεα ένεση
ρευστότητας απο την ΕΚΤ …και μάλιστα σύντομα….
Απρίλιος 12, 2012 στις 15:22
kkalev
Η Ιταλία έχει το καλό ότι εξ’ αρχής είχε πρωτογενές πλεόνασμα στον προϋπολογισμό της και δεν αντιμετώπισε μία φούσκα ενεργητικού. Θεωρητικά το πρόβλημα της ήταν μία χρόνια χαμηλή αύξηση της παραγωγικότητας, οπότε μία ισχυρή μεταρρυθμιστική προσπάθεια θα μπορούσε να δώσει ώθηση στην οικονομία της και να μεταβάλει προς το καλύτερο τη σχέση χρέους.
Δυστυχώς η προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής γίνεται σε μία περίοδο αναιμικής ανάπτυξης (ή ύφεσης) στην Ευρωζώνη και υψηλού κινδύνου για το εγχώριο τραπεζικό σύστημα (κάτι το οποίο έχει ώς αποτέλεσμα την αύξηση παρά την μείωση των επιτοκίων δανεισμού).
Δε νομίζω ότι η Ιταλία έχει κάποια ιδιαίτερη διαφορά σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης, άλλωστε όντας χώρα με εξωτερικό έλλειμμα (σε αντίθεση με την Ιαπωνία) θα ήταν περίεργο ξένοι επενδυτές να μην είχαν υψηλή συμμετοχή στο χρέος της. Τα στοιχεία (σελίδα 36) δείχνουν ότι 40-45% του χρέους της κατέχεται από ξένους (αν και αφορούν το 2010). Τα στοιχεία της ΕΚΤ άλλωστε δείχνουν ότι οι Ιταλικές τράπεζες κατέχουν 300 δις € από τα συνολικά 1500 δις € χρέους (αν όλο το χαρτοφυλάκιο τους αφορά Ιταλικούς τίτλους).
Οι εγχώριες τράπεζες ακολουθούν την ‘μοίρα’ της κυβέρνησης τους. Οι κρατικοί τίτλοι είναι το βασικό εργαλείο χρηματοδότησης τους από την κεντρική τράπεζα ενώ οι απαιτήσεις κεφαλαίου και περιορισμοί από την τελευταία δε θα είναι παρόμοιοι με τις απαιτήσεις πχ της bundesbank σε ότι αφορά την κατοχή περιφερειακών τίτλων από τις Γερμανικές τράπεζες.
Οι τράπεζες δε χρειάζονται ένεση ρευστότητας για να αγοράσουν κρατικούς τίτλους, αυτό το οποίο απαιτείται είναι να μην υπάρχουν μεγάλες διακυμάνσεις στην τιμή του τίτλου κατά τη διάρκεια ζωής του καθώς τον χρησιμοποιούν για να αντλούν ρευστότητα από την κεντρική τράπεζα. Η τελευταία πρέπει να επιδιώξει να διορθώσει αυτό, όχι απλώς να προσφέρει liquidity. Ο βασικός τρόπος με τον οποίο βελτιώθηκε η κατάσταση το 2008 ήταν όταν η Fed έκανε collateral upgrade (λαμβάνοντας ενεργητικό χαμηλότερης ποιότητας προσφέροντας T-Notes ώς δάνειο) και μετέφερε ρίσκο στον ισολογισμό της αγοράζοντας MBS.
Η ΕΚΤ από την άλλη έχει πυροβολήσει τον εαυτό της με τον τρόπο που χειρίστηκε το SMP στην περίπτωση του Ελληνικού PSI. Το πρόβλημα στην Ευρώπη πάντως θα λυθεί μόνο με αλλαγή των fundamentals, κάτι που βραχυπρόθεσμα απαιτεί μόνιμες αγορές από την ΕΚΤ, όχι πράξεις ρευστότητας.